Sare bugün artık 5 aylık bir kız!

Çok klasik olacak ama zaman ne hızlı geçiyor ve hiç geçmiyor!

5 ay önce bugün 1 Nisan'da sabah evden çıkarken eve döndüğümüzde artık hiçbirşeyin aynı olmayacağını biliyordum..Çokk ama çokk heyecanlı..

Sabah hastanede..

Son kez kalp atışlarını dinlerken, birazdan kucağıma alacağım şeyin hayatımın merkezi olacağını da biliyordum ama aynı zamanda bu duyguya aslında o an çok uzaktım..

Beyaz ameliyat odasında sezeryan başlarken en son doktorumun, başlayalım sözünü hatırlıyorum..

Ve sonra uyandığımda o odada yalnız olduğumu..Ben nerdeyim kızım nerede yoksa kötü bir şey mi oldu hislerimi..Devrim abla(doktorum)'ya kızım nasıl diye sorduğumda, bilmiyorum ben görmedim dediğinde hissettiğim korkuyu, o an kurduğum onlarca  felaket senaryolarını..(bebek hemen çıkıp hemşirelere verildiği için bilmiyorum demiş oysa :) )

Ve sonra onunla kavuşma anı..

Sareyi gördüğüm an..

Kavuştuk.. :)

Minicik, ıslanan saçları kıvır kıvır..O kadar masum, hala o kadar benim parçam ki..

İşte o andan sonra Ayşegül'ün 2. hayatı başladı..

Annelik, yaşamadığında güzel olduğunu tahmin ettiğin ama nasıl olduğunu yaşamadan asla bilemediğin bir şeymiş..İçimde bu kadar büyük bir sevgi, sabır, aşk varmış ve bunu hiç bilmiyormuşum meğer diyorum o geldiğinden beri..

Bugün birlikte 5. ayımızı kutluyoruz..

Bu ayda ve ilk sonbaharında beni yine çok şaşırtacaksın, birlikte birsürü şey keşfedeceğiz, bazen kahkahalarınla bazen de çığlıklarınla inleteceksin olduğumuz yeri..Belki dişin çıkacak, belki bu ay dede ve hala demeyi de öğreneceksin kimbilir..

Her nasıl olursa olsun iyi ki geldin..İyi ki benim tatlı Sarellam oldun..Seni çokkk seviyorum minik fındık kurabiyem..